ΘΕΟΥ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Αμφιβάλλω αν μπορούμε λογικά να θέσουμε το ερώτημα περί υπάρξεως του Θεού ή μη. Ο πρώτος και κύριος και μοναδικός λόγος είναι ότι το "υπάρχω" σημαίνει ιεραρχική ένταξη του αναζητουμένου σε ένα σύνολο, επειδή η ανθρώπινη διάνοια συλλαμβάνει τα υπαρκτά μόνο εντός του συστήματος υπάρξεως των γνωστὠν.Ο Θεός όμως ως έννοια είναι αυτοτελής και στην πραγματικότητα δεν είναι δυνατόν να υφίσταται σε σύνδεση με τα υπάρχοντα. Έτσι, δηλαδή συνειρμικώς με τα άλλα είναι δυνατόν να συλλάβει ο άνθρωπος και να κατασκευάσει το θεό, αλλά αυτό είναι θεός , που τον βλέπουμε διανοητικά εκ των κάτω, δηλαδή από την οπτική του ανθρώπινου νου. Αυτός ο θεός είναι κατασκεύασμα του νου, αλλά δε μπορεί να είναι ο ΘΕΟΣ.

Ο όντως Θεός δε περιλαμβάνεται στα όρια , δηλαδή στις διαστάσεις και τις δυνατότητες της ανθρώπινης λογικής, επειδή την υπερβαίνει. Ο Θεός συνιστά την αδιάστατη διάσταση του οντολογικά ατελεύτητη του ΕΙΝΑΙ.

Η ατελεύτητη, δηλαδή η χωρίς όρια (αρχή και τέλος) "πραγματικότητα" του Θεού εκφεύγει και από τα πλέον διευρυμένα πλαίσια των εννοιολογικών μέτρων, με τα οποία "μετρά" και "σταθμίζει" και κατακτά ο νους μας κάθε υπαρκτό, ορατό ή αόρατο.

Συνεπὠς, πώς είναι δυνατό να αντλήσουμε την έννοια του Θεού με απελπιστικά περιορισμένο νοητικό μέτρο διερευνήσεως του ΕΙΝΑΙ;

Θα ρωτήσει κάποιος καλοπροαίρετος, τότε δε μπορούμε να μιλάμε καθόλου για το ΘΕΟ; Η απάντηση είναι : Και ναι και ὀχι! Όχι, επειδή έχουμε μεν νοητικό ὀργανο συλλήψεως της αλήθειας, αλλά αυτό έχει όρια αποτελεσματικής λειτουργίας και είναι ἀνεπαρκές πέρα των ορίων αυτών. Η συνειδητοποίηση των ορίων της γνώσεως συνιστά ταυτοχρόνως και τη λογική αφετηρία της παραδοχής του ΟΝΤΟΣ και του ΕΙΝΑΙ πέρα των ορίων της εμβέλειας - με άλλη διατύπωση του, βεληνεκούς- του ανθρώπινου νου. Όπου τελειώνει κάτι δεν ακολουθεί το τίποτε, αλλά το άγνωστο και το απρόσιτο! Αυτό είναι η "άλλη ὄψη του νομίσματος" των ορίων της διανοίας.

Στην ανθρώπινη ιστορία εμφανίστηκε ένα ιδιαίτερο πρόσωπο, που μίλησε για τη σχέση του Θεού προς τον άνθρωπο και έδρασε ως Θεός και για τη σχέση του ανθρώπου προς το Θεό ως άνθρωπος. Πρόκειται για τον Ιησού από τή Ναζαρέτ. Η απόδειξη της οντολογικής ενοικήσεως- συνυπάρξεως στο πρόσωπό Του του Θεού και του ανθρώπου δεν τεκμηριώνεται μόνο στο βίο Του, αλλά και στην ταχύτατη εξελικτική ιστορική πορεία και διαιώνιση της παραδοχής Του από ανθρώπινο γένος, δηλαδή η εξωφυλετική και υπερφυλετική παραδοχή , παραλαβή και ένταξη στο κοινωνικό και ατομικό γίγνεσθαι ως υποδείγματος ζωής και προοπτικής.