Τι είναι ο Χριστιανισμός;

O Χριστιανισμός προσδιοριζόμενος αρνητικά ( δηλαδή τί δεν είναι θρησκευτικά ), δεν είναι Ελληνισμός ούτε Ιουδαϊσμός. Οριζόμενος θετικά (δηλαδή τί είναι), είναι καινούργια και αληθινή σοφία τού Θεού (Θεοσοφία), που έχει εξ ορισμού την καινοτομία.
Ή όπως το διατύπωσε ο Ευσέβιος Καισαρείας " ...αν κυρίως λεχθείη ο Χριστιανισμός, ούτε Ελληνισμός, ούτε Ιουδαϊσμός, αλλά τις καινή και αληθής θεοσοφία, εξ αυτής της προσηγορίας την καινοτομίαν επαγομένη".

Άλλος ορισμός
Χριστιανισμός είναι η ομοίωση του ανθρώπου προς το Θεό, όσο είναι τούτο δυνατό στην ανθρώπινη φύση.
Όποιος αποδέχθηκε να είναι χριστιανός πρέπει να σπεύσει να γίνει 'ομοιος με το Θεό, να μιμηθεί το Χριστό.
'Η με τη φρασεολογία του Μεγάλου Βασιλείου "Τι γαρ εστι Χριστιανισμός; Θεού ομοίωσις κατά το ενδεχόμενον ανθρώπου φύσει.Ει ανεδέξω το είναι Χριστιανόν, επείχθητι γεγνέσθαι όμοιος Θεώ.ένδυσαι Χριστόν".

Γιατί το όραμα της πλήρους ενώσεως της Ρωμαιοκαθολικής με την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ανεπίτευκτο;

Το επιθυμητό όραμα της πλήρους ενώσεως της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας (ΡΚΕ) με την Ορθόδοξη Εκκλησία (ΟΕ) δεν δύναται να θεωρείται εφικτό τον παρόντα αιώνα και τους επομένους.Οι λόγοι είναι πολλοί και σαφείς.

Ενδεικτικώς:

1.Μεταξύ του Σχίσματος του 1054 έως τις 7 Δεκεμβρίου 1965 (ημερομηνία επισήμου άρσεως του Αναθέματος, που επισημοποίησε το Σχίσμα) μεσολάβησεν μία χιλιετία (ακριβέστερα 911 έτη, ή 303 γενεές) ενεργητικής εχθρικής ακοινωνησίας .

2.Κατά τα 911 αυτά χρόνια συνέβησαν τεράστιες αλλαγές στη ΡΚΕ,που εδημιούργησαν τεράστιο χάσμα. Και στις παλαιές δογματικές διαφορές του Filioque, που υφίστανται ακόμη, προστέθηκαν νέες. Συγκεκριμένα η ΡΚΕ μετετράπει από αμιγής Εκκλησία σε διφυή , εκκλησιαστική και κρατική οντότητα (Βατικανό και Αγία Έδρα). Ετσι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει απέναντί της ένα άγνωστο μέγεθος την εποχή της διασπάσεως των σχέσεων. Και δε μπορεί να αγνοεί αυτή την πραγματικότητα, που δρά ταυτοχρόνως ως Εκκλησία και ως κράτος.Και θέτει λόγω της υπάρξεώς του , αυτομάτως, ζήτημα ταυτότητος της Εκκλησίας. Τί είναι η Εκκλησία πνευματική ή κρατική οντότητα; Και πώς διατηρεί τη συνέπεια με τη στάση του Ιδρυτού της να αποστασιοποιηθεί από την κοσμική εξουσία (Πειρασμός, );

3.Αναπτύχθηκε προγραμματισμένη δράση της ΡΚΕ γιά να απορροφήσει εμπερίστατες τοπικές ΟΕ με το σύστημα της Ουνίας. Ένδεκα έτη (Σύνοδος Λατερανού 1215) μετά την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους Σταυροφόρους της Τετάρτης Σταυροφορίας (1204) ετέθη σε εφαρμογή η επινόηση της διακρίσεως μεταξύ του λειτουργικού τύπου(ρυθμού) και εκκλησιαστικής διοικήσεως .

4.Τους επόμενους αιώνες επεκράτησε εχθρότητα της ΡΚΕ κατά της Ορθοδόξου, που ωδήγησε και σε άγνοια της ΟΕ. Προσφάτως (2006) ομολογήθηκε από την Α.Α. τον Πάπα Βενέδικτο τό 16ο ότι έως τη δεκαετία του 1960 (!):"Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν σχεδόν απούσα.Δεν ήταν γνωστή, ήταν πολύ μακρινή γιά μας , μιά πραγματικότητα εντελώς ασαφής μέσα στη ζωή μας". [ ].

5.Η ΡΚΕ αυτοδεσμεύτηκε με διαφόρες συνοδικές αποφάσεις,και μάλιστα στη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού [ βλέπε τις δογματικές Διατάξεις,Περί Εκκλησίας (1964), Περί Οικουμενισμού, ( ), Για τις Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες ( ), κ.ά.] κατά τρόπο απαγορευτικό γι αυτήν ,και απαράδεκτο για τους Ορθοδόξους.Και παρεμποδίζει την επάνοδο των σχέσεων τους στην κατάσταση προ του (status quo ante)Σχίσματος, που είναι σύμφωνη με τις ΕΠΤΑ ΟΙΚΟΥ-ΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΤΗΣ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

6. Εκδηλώνονται πρωτοβουλίες της ΡΚΕ, που υπονομεύουν το θεολογικό διάλογο. Τελευταία , η διαγραφή από το Παπικό Ημερολόγιο του Τίτλου Πατριάρχης της Δύσεως, με συνέπεια να καταστρέφεται η Πενταρχία των Πατριαρχών ως βάση προωθήσεως της διοικητικής ενότητος .

Επειδή είναι προφανής ο διαφορισμός των διαλεγομένων γιά την ποιότητα της ενώσεως, της μεν ΡΚΕ αντιλαμβανομένης την ένωση ως διοικητική συγχώνευση (merge) κατά το σχήμα των βιομηχανικών κολοσσών, όπου το θέμα των συζητήσεων είναι ο αριθμός των θέσεων στὸ διοικητικό συμβούλιο (bord of directors).Η απόρριψη κάθε προσπαθείας προσεγγίσεως δεν ανταποκρίνεται προς τη βούληση του Χριστού . Ο διάλογος της αγάπης και ο θεολογικός διάλογος πρέπει να συνεχισθούν ως διάλογοι αλληλογνωριμίας της διαθέσεως και της σκέψεως . Και το όραμα της ενώσεως να περιορισθεί σε προσπάθεια οικοδομήσεως σχέσεων και κοινών στόχων. Ένας ρεαλιστικός προγραμματισμός θα επιδιώξει τη μεγιστοποίηση των καλών σχέσεων και τη σταδιακή άρση των ούχ ολίγων καταλοίπων της προηγηθείσης χιλιετίας .Αλλά πρέπει να γίνει από πλευράς των Ορθοδόξων ένας λεπτομερής κατάλογος των διαφορώνμώστε οι διαλεγόμενοι να κατανυγούν και να τρομάξουν στη θέα των επι μέρους πτυχών του χάσματος, και να οδηγηθούν σε αλλαγή νοοτροπίας και στάσεως . Η άρση του αναθέματος δεν κατήργησε, ούτε συγκάλυψε το χάσμα της ουσιαστικής αποστα-σιοποίησης των Εκκλησιών.

Η Θεοτόκος

Αγαπητέ κ. Κ..........,

Το άρθρο σας της 15ης Αυγούστου [εφημ.Καθημερινή]απετέλεσε έκπληξη, επειδή δεν επίστευα ότι ήταν δυνατό παρόμοιο συλλογιστικό επίτευγμα. Και εξηγούμαι. Ο τίτλος του, πρώτον, « Μεταμορφώσεις της Μαρίας απο τη Ναζαρέτ», δεν δικαιώνεται από την ακολουθούσα συλλογιστική. Δεν αναφέρετε κάποιο στοιχείο ή μαρτυρία περί μιάς ή περισσοτέρων (ώστε να δικαιολογείται ο πληθυντικός) μεταμορφώσεων της προσωπικότητός της, καθ’ ημάς δε τους Χριστιανούς, Θεοτόκου. Δεύτερον, αμφισβητείτε την ύπαρξη «τεκμηριωμένων στοιχείων», σωματομετρικών και χαρακτηρολογικών. Αλλά στοιχείο και τεκμήριο βιογραφικό ενός ιστορικού προσώπου συμπίπτουν εννοιολογικώς. Τρίτον. Εφόσον κατά τη διαλεκτική αφετηρία της συλλογιστικής σας δεν υπάρχει «τεκμηριωμένο στοιχείο» περί της προσωπικότητος της μητέρας του Ιησού, από ποιά μορφή και σε ποιά μεταμορφώθηκε ; Και ποιά είναι τα «τεκμηριωμένα στοιχεία» , στα οποία, σύμφωνα με την προτεθείσα, απαίτησή σας στηρίζετε τον ισχυρισμό σας; Τρίτον, πράγματι –και συμφωνώ μαζί σας υπερθεματίζων - η Μαρία ήταν όχι «μάλλον άσημη», αλλά παντελώς άσημη, τότε. Και, όπως σας είναι γνωστό, για τους ασήμους κοινωνικά ανθρώπους δεν διασώζονται πολλές μαρτυρίες. Τέταρτο, δεν είναι ακριβές ότι , καίτοι δεν προήρχετο , όπως και ο Ιησούς ,από τη «λευκή φυλή», «έγινε ο Θεός της λευκής φυλής». Κάποιος θα ηδύνατο να υποθέση ότι η φράση αυτή αναδίδει μία συγκεκαλυμμένη οσμή ρατσισμού. Παρά ταύτα είναι σαφέστατο ότι ο Ιησούς έγινε, ευθύς εξ αρχής, αποδεκτός από λευκούς και μη. Εάν παραλείψω τους πρώτους ,που τον ακολούθησαν, τούς Εβραίους, είναι πασίγνωστη η έκταση της αποδοχής Του από τους Αιγυπτίους κ.α., οι οποίοι δεν ανήκουν στη λευκή φυλή. Σήμερα δε λατρεύεται από φυλές όλων των χρωμάτων σε περισσότερες χώρες από τις μετέχουσες στον Ο.Η.Ε. Πέμπτο. Επειδή προσφύγατε και στο διαλεκτικώς άσχετο θέμα της εικονογραφήσεως της Θεοτόκου, ποιός σας είπε ότι «απέτυχε παταγωδώς» η εικονογράφηση της μέ χαρακτηριστικά μαύρης;
Μετά από αυτή τη συλλογιστική, καταλήγετε στο, προφανώς, προτεθέντα «δια ταύτα» της εκθέσεως της ιδιωτικής σας, παντελως ατεκμηριώτου, θέσεως σας, υπό το φραστικόν ένδυμα της διερωτήσεως.
Και το μεν δικαίωμα να εκφράζει κάποιος τις προσωπικές του πεποιθήσεις είναι δεδομένον, αλλά χωρίς να προσβάλλει με ιδιάζουσα διαλεκτική βαναυσότητα προπαγανδιστού τις πεποιθήσεις των εκατομμυρίων Ελλήνων, την επίσημη ημέρα απονομής τιμής στη Θεομήτορα, από το Πανελλήνιο. Αυτό, συνοδευόμενο από τους πολιτικούς και πολιτειακούς άρχοντες του, την ετίμησε, σεις δε επιχειρήσατε με την μέθοδο της λεγομένης «δημιουργικής συγγραφής» του Dan Brown (κώδικας ντα Βίτσι) να παρουσιάσετε τη μυθοπλασία ως πραγματικότητα. Ο Dan Brown (βλ. την επίσημη ιστοσελίδα του http://www. danbrown.com ) γράφει ότι το έργο του είναι «νουβέλα» και όχι ιστορία (κατά λέξη, « The Da Vici Code is a novel and therefore a work of fiction»). Σεις προτρέπετε τους αναγνώστες της Καθημερινής, να διερωτηθούν, αν υπάρχει Δημιουργός ή όχι! Χρόνια πολλά και καλλίτερα!
Με τιμή

Η ανθρώπινη μορφή

Η θετική αποτίμηση της ανθρώπινης μορφής έθεσε τις βάσεις της αρχαιοελληνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Το ανθρώπινο σώμα εκτιμήθηκε ως έκφραση της ψυχής (οία η μορφή τοιάδε και η ψυχή). Ως κανόνας τελειότητας ωρίστηκε το συναμφότερο "καλός καγαθός". Η σμίλευση του υγιούς σώματος στηρίχθηκε στα γυμναστήρια.Τα μουσεία είναι γεμάτα από δείγματα.

Η ωραιότητα της μορφής καθιερώθηκε ως ο ελληνικός κανόνας του ανθρωπίνου στην γλυπτική. Ο κανόνας αυτός επεκτάθηκε στο χώρο της σκέψης. Και ο διάλογος αναδείχθηκε σε σμίλη αναζητήσεως του αληθινού. Υποστηρικτικός θεσμός η παιδεία, που χαρακτηρίστηκε "δώρο των θεών" ( ).


Ο Χριστιανισμός ενσωμάτωσε τη σμίλη του ελληνικού πνεύματος στα απαραίτητα παιδευτικά εργαλεία ( προτροπή Ωριγένη ).


Στον ελληνιστικό χώρο η προβολή της μορφής του ανθρώπου έγινε σε βάρος (ετεροβαρής) της έκφράσεως της ψυχής. Αντιθέτως, ο Χριστιανισμός δεν προέβαλε ,αλλά χρησιμοποίησε με την εικονογραφία το σώμα γιά την έκφραση της ψυχής. Ιδιατέρως στην ανατολική χριστιανο-σύνη το ζητούμενο και προβαλλόμενο δεν είναι η ωραιότητα του σώματος, αλλά της ψυχής του ανθρώπου, που αλλοιώνει η θέωση, αλλά και τα μαρτύρια ως σώμα χωρίς "είδος και κάλλος". Στη δυτική χριστιανοσύνη, η καθυστερημένη (14ος αιώνας) αφομοίωση της ελ-ληνικής Τέχνης προέβαλε τη μυική ισχύ του σώματος , ακόμη και σε ουράνιες σκηνές (ροκοκό).


Στην Τέχνη του σύγχρονου δυτικού κόσμου , η ανθρώπινη μορφή διασπάστηκε και διαλύθηκε, με συνέπεια να παρουσιάζεται ο άνθρωπος χωρίς είδος και κάλλος με το κυβισμό και τις άλλες τεχνοτροπίες.