Η ανθρώπινη μορφή

Η θετική αποτίμηση της ανθρώπινης μορφής έθεσε τις βάσεις της αρχαιοελληνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Το ανθρώπινο σώμα εκτιμήθηκε ως έκφραση της ψυχής (οία η μορφή τοιάδε και η ψυχή). Ως κανόνας τελειότητας ωρίστηκε το συναμφότερο "καλός καγαθός". Η σμίλευση του υγιούς σώματος στηρίχθηκε στα γυμναστήρια.Τα μουσεία είναι γεμάτα από δείγματα.

Η ωραιότητα της μορφής καθιερώθηκε ως ο ελληνικός κανόνας του ανθρωπίνου στην γλυπτική. Ο κανόνας αυτός επεκτάθηκε στο χώρο της σκέψης. Και ο διάλογος αναδείχθηκε σε σμίλη αναζητήσεως του αληθινού. Υποστηρικτικός θεσμός η παιδεία, που χαρακτηρίστηκε "δώρο των θεών" ( ).


Ο Χριστιανισμός ενσωμάτωσε τη σμίλη του ελληνικού πνεύματος στα απαραίτητα παιδευτικά εργαλεία ( προτροπή Ωριγένη ).


Στον ελληνιστικό χώρο η προβολή της μορφής του ανθρώπου έγινε σε βάρος (ετεροβαρής) της έκφράσεως της ψυχής. Αντιθέτως, ο Χριστιανισμός δεν προέβαλε ,αλλά χρησιμοποίησε με την εικονογραφία το σώμα γιά την έκφραση της ψυχής. Ιδιατέρως στην ανατολική χριστιανο-σύνη το ζητούμενο και προβαλλόμενο δεν είναι η ωραιότητα του σώματος, αλλά της ψυχής του ανθρώπου, που αλλοιώνει η θέωση, αλλά και τα μαρτύρια ως σώμα χωρίς "είδος και κάλλος". Στη δυτική χριστιανοσύνη, η καθυστερημένη (14ος αιώνας) αφομοίωση της ελ-ληνικής Τέχνης προέβαλε τη μυική ισχύ του σώματος , ακόμη και σε ουράνιες σκηνές (ροκοκό).


Στην Τέχνη του σύγχρονου δυτικού κόσμου , η ανθρώπινη μορφή διασπάστηκε και διαλύθηκε, με συνέπεια να παρουσιάζεται ο άνθρωπος χωρίς είδος και κάλλος με το κυβισμό και τις άλλες τεχνοτροπίες.